/d9d1973988db105651c6f3337efa27e06d2f9161/53616c7465645f5fc7ee0f9d6234176be1c0e8bcc810035ffef7de0f322ef1b18353d17ee64c91959c3505fedb41a60d8e74d889ee5ea577a93e00d35575e153d44f7cdb1e843ff078cac3e35006bf6abf9b23e3e7a12d6177a7ef240bc7b1f553ae1290fa6dbfbd8cac9228d7f23d42.jpg "serpillkrsn")
Çocukluğum aklıma geldiğinde ilk anılarım genelde benim hatırlamadığımı sandıkları kavgalar oluyor. Güzel anılar hep kötü anılardan sonra zorlayınca aklıma geliyor. İnsan öyle bir ortamda büyürken kendine olan saygısını ve güvenini yitiriyor. Sonra bu çocuk neden içine kapanık, neden çekingen, neden kendini savunamıyor? Lise 2 deyken bir sinir patlaması yaşayınca artık gerisi çorap söküğü gibi geldi. Benim meselem olmayan konu yüzünden başkalarıyla kavga etmem, parkta kardeşim ve kuzenlerimi eğlendirirken bir çocuğun gelip onlara vurması annesinin umursamaması ve benim kadına dalmam, kardeşime bağıran birinin içinden geçmem... Daha sayamadığım birçok olay. Hiç biri kendim için değildi. Amacım benim yaşadıklarımı kimse yaşamasın diye onları herkesten korumak için hep sinir patlamaları yaşamamdı. Günün sonunda kendinizi yatakta ağlarken buluyorsunuz. Yaşama amacınızı sorguluyorsunuz ve son düşünce hep aynı. "Günün birinde bende mi onlardan olacağım?"