/21bceb937097ce59df67e090c4314db05a627270/53616c7465645f5f96afaf525067693a7d7bf3bfc2bd15636fd130be0beb479f48abece52a454184cc980b40ef07994f7e5e27aafff8aea3b59d390c7bd29a3fa33f7ee16a73f2075ec60affecf68738402793d24a969b6ce45cc82eb784fd1a4090d87c6b2fd35d2f4428ae35e4fce5.png "hikayeci")
Bu aslında kültürel değil mi? Hani diyorlar ya "insanlar görünüşleri ile karşılanır, fikirleri ile uğurlanır." işte oradan gelmiyor mu?
Yani kendine bakamayan bir insanın bir başkasına yol gösterici olması evrimsel bir içgüdü ile red edilir durum oluyor. Aslında modern çağların reklam dayatmaları geride kalsa, evrimsel içgüdü bizi şişman bireylerin güçlülüğüne itecek çünkü genlerimiz yememizi emrediyor.
Ama bizler sosyal canlılarız sonuçta. Bir başka örneğini beynimizin ortasında etkin olmayan reseptörlerimiz yüzünden çok eşli bir kimyaya sahip olmamamız ama bunu sosyal olarak düzenlememizin oluşturmasını da düşünebiliriz.
Kıyafeti ilkel benlik olarak metaforlayacak olursak, fikirler süperegodur, dengesini ego ile bulmak gerekir.