/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "asit")
Bu durumlar çoğu ailede görülüyor. Kendisi nasıl gördüyse çocuğu da öyle yetiştirmeye meyilleniyorlar. Hayatı boyunca elalem ne der diye yaşamış bir insan, istisnalar dışında, çocuklarına da yaşatmaz. Doğan Cüceloğlu çok güzel tarif ediyor, bu tip insanlar yaşlandıkça mendeburlaşırlar, çevrelerinde mutlu insan görmeye tahammül edemezler vs vs ''çünkü içi bilir yaşanmamış bir yaşam olduğunu.'' ve Eric Fromm'dan bir alıntı ekliyor ; yaşanmamış yaşamlar, dünyadaki bütün savaşların ve kötülüklerin temelidir.
Amma velakin durumu fark edip kafası dank etmiş insanın da bütün başarısızlığı, başına gelen talihsizliği, kırılması gereken sırtında taşıdığı kabuğu, ömrü boyunca aile ve yanlış anlaşılıp uygulanmış din kavramına bağlayıp saçma sapan hayıflanması çok anlamsız. Zira herkes bir gün evlat sahibi olabilir. İstemeden de olsa davranışı, çocuğu yönlendirişi, bakış açısı şikayet ettiği anne babaya çekebilir. Benim de en büyük korkularımdan biridir.