/6a1c5ea2f46cb8b49fe026259e03edea071ff0b0/53616c7465645f5f388ec0fda5a812a0a2e72650e3c27393fe53fe355e73349b645b399fb717fa7fabdc46054c311b7cc32a066fce047b56625e623c3f72be8c24c1bae3777b55441f160e48667495c2f305d33a48fc4bb94c247d95ecfd9a32236db755ad8ba3e569c92c2cb4dd5103.jpg "tipik-biri")
Yaşantımı gören çok rahat bir aileye sahip olduğumu sanıyor. Kafama eserse yarın bilet alır şehir dışına tatile giderim mesela. Binlerce lira da olsa para harcamama karışamazlar, çünkü bilirler sadece gerekli olduğunda harcarım. AMA... Evde yerim yok. Üniversite bitip geldiğimden beri oturduğum, yattığım, yemek yediğim, tuvalet dışında her şeyi yaptığım tek bir yer var, yatağım. Dün farkettim de 5 yıldır her akşam işten gelince oturduğum yer yatağın sağ üst köşesi. İstisna belki 5 yılda 5 kez olabilir. Bu alan da dışarıdan ses, koku, ışık etkenlerine rahatsızlık verecek kadar maruz kalıyor. Özgürüm ama sanki minik bir kafeste. Ailemden ayrı yaşamak istediğimi söylediğimde aşırı şaşırıyor insanlar. Dile döktüğünde etkisiz gibi görünen ama hiç de öyle olmayan çok etken vardır insanları mutlu edebilen mutsuz edebilen...