/baa4d8cee064939bd032f2f7f9f5fc2e6193c021/53616c7465645f5f6028941d57cce9867cdd862eb22e1c05778e4655ad1bd344e67cf063ca990f637749b43b3679292f4c63c62fd521999c36e04858210ed9d2fc44fe910f107f10644882c4c1d46074714d08c131aa7535e9384a663fc7965c557f3b06e8c856742430532bc6519135.jpeg "imailahorsilahh")
Evrenin bir parçası olan tabiatı güzelleştirmek isterken, elinle toprağa bir tohum bırakırsın. Katmerli, kokulu, canlı kusursuz güzellikte sana, yine senden armağan edilmesini beklersin.. Beklersin.. Sonra toprak yarılır ve bir atlas çiçeği çıkar karşına.. Beklediğin bu değildir. Tek düze, tek renk, kokusuz. Dikenli.. Hayal ettiğin gibi olmamıştır. Ama can bulmuştur bir kere, toprağından da koparmazsın. Ehemmiyetinden değil. Önemsizliğinden, varlığı ya da yokluğu etki etmez sana çünkü, öylece bir köşede durur. O senden sen ondan bihaber.. Ama çiçeğe sormazsın içine dönerken kendi dikenlerine çarpıp çarpmadığını ya da toprağa, çiçeğe can verirken canının yanıp yanmadığını. Kasıt hükümsüz kalabiliyor bazen, ya o ele lanet ediyorsun, ya toprağa, ya da gül açmadığına.