/1b41cc6a573b90d1b4d5e0959b98a7394fbb734f/53616c7465645f5fc288309448a23aa3999713e15b29e391f120e650e005985fd0eadff7a9bc9b60538758ce763d7d86c4c4237383450290b8aba3a162717290d22d23835148349476a14eb594bce9c3d43640dad345116f919e5fe9efb3ccd1c8d69045cbad9814467648fd7fa55846.jpg "metin-akalp")
İncir ağacına gittik... Evet.
15 senesi vardır. Hanım arkadaşla bir haftadır kesişiyoruz ama konuşmaya fırsat olmuyor. Valide hanım 40 tilkiye takla attıracak kurnazlıkta olduğundan durumun farkında. Yazlık belde manavında yanına yanaşıyor, muhabbet sohbet derken kız "Babaannem incir sever ama hiç yok burada." diyor. "Olur mu kızım gel ben sana ağacını göstereyim elimizle toplarız." diyor. Tutuyor kızın elinden "Oğlum incir toplamaya gidiyoruz sen de gel yanımızda bir erkek olsun." diye sesleniyor bana. Ben "YA ANNA SABAH SABAN NE İNCİRİ YUAA!!" diye bağırırken kızı görüyorum ve iş "Tabi annecim hemen geliyorum." şekline evriliyor. Neyse geliyoruz incir ağacına ben bir incir toplayayım bir kızın saçını koklayayım derken iş hafif hafif romantizme kaymaya başlayıp minik öpücükler görülmeye başlandığında üniversiteye kadar sürecek ilişkinin tohumları çoktan atılmıştı. Annem ise "gençleri yalnız bırakayım." deyip çoktan eve dönmüştü.
Uzun lafın kısası gençler bu iş doğurup büyütmeyle kalmıyor. Kafanıza yediğiniz terliğin haddi hesabı olmasa bile anne denen varlık insana hiç beklemediği anda gol pası verecek potansiyele sahiptir.