/ffaba1244ae08b811f3223fe7f6c3b9a535544cb/53616c7465645f5f4f60654b4545e09480d5782df4ee9db1c33a5197abc1220a013b2e438789eadbf8c114005662e01b60f961c7a6b267bbd868b11cd132e05cb924e5ded0151761f213df2dd1d685a4dd91e399c71c6eaba6e2826db702e24cf83754de002e869d9b8752f5f867fb80.jpg "basorexia_")
ben de panzehiri olmayan bir evde yaşadım. annem tarafından bir kız çocuğu annesine nasıl sığınırsa ben sığınamadım. yalnız başıma kaldım. annemin oklava ile vurduğu anları, beni dışarıya atmasını, ankara ayazında üzerime soğuk su tutmasını, akşamları yemek vermemesini, benim odam olduğu halde odamda değil de dışkapının önünde tir tir titreyerek oturtması ve her babam üzerine neden bunu yapıyorsun dediğinde okusun diye uğraşıyorum cevabını vermesini unutamadım. zamanla annemin yaptıları beni umursamazlığa sürükledi, verdiği cezaları koşa koşa yapmaya başladım. ki o zaman kendi yıkıntımın altında olduğumu fark edemedim, fark ettiğimde ise her şey çok değişmişti. geriye kolları façalarla dolu, kendisine hakaret ettiğinde gülen, ağlarken sadece gözünden göz yaşı akmasından başka birşey olmayan, yüreği şişmeyen, bir erkek çocuğundan daha beter kavgalara giren, hayatı sorgulamayı bırakmış, nefesleri ciğerlerine batan ve ( ki en acısı da bu bence) 4 kez intihara kalkışmış biri kalmıştı. kapkaranlıktaydım anladığınız üzere.
benim bir şansım vardı ama. babam.
hiçbir şeyime kızmadan, yaralarımı hafifçe sardı, neden diye sormadan, hem de sadece başımı bir kez okşamak gibi kolay davranışlarla. evet belki bana annen seni seviyor ama gösteremiyor yalanını çok kullandı ama bu yalan bile beni bir yerlere kadar götürdü, en azından uçurum kenarından çekti aldı.
şimdilerde ise o hallerime gülüyorum. eski mareşale.
şiirler yazmaya başladım. çok güzel şiir yazıyorum. birisi bana elini uzattığında hemen kollarımı kaldırıp kendimi korumaya çalışırdım, o kalmadı artık. ben de o kişiye elimi uzatıyorum, içten gülüyorum, neden diye sormuyorum artık kendime, barıştım her şey ile.
annem ne oldu derseniz, o kısım bende hep bir kanser olarak kaldı. evet belki geçti ama geceleri bazen yastığa sarılıp ağlamama engel olamadığım taraf o taraf bende.
o da geçecek. daha 14 yaşındayım, lise 9 sınıfım, 10'a geçeceğim, daha sınava girip iş hayatına atılmak, mutlu mesut bir yaşama başlamak için çok geç değil, aksine erken.
iyileştirin kendinizi Vanilya çiçeklerim. Hepimiz hayatı güllük gülstanlık yaşamıyoruz ama hayattan kendinizi öldürecek kadar vazgeçmeyin.
bir işiniz olsun. 1-2 gönül dostunuz olsun. bacanız tütsün. varsın diğerleri olmasın.
babanız sizi silmişse yapacağınız birşey yok, özgüveninizi kazanın tekrardan, ben deyin, narsistlikle alakası yok bunun, asla da olamaz, ama kendinizi
sevin.
kalın sağlıcakla.