/e0542b1f721cc2896c7df8d8461ed90d7c8e5486/53616c7465645f5f30dfef81d1ef8a7270c18d2f13e682b5257903f76cff270273e245a95675e7c9fa657d479da23995242296e719ae5f19902235d6706e5f29f477bbe63fd0e9e49ed3ea93479976597373b9300b17c1f8c23599de4bb3ee1ce78e0a0b7644e8dd6249bc40b8c043ef.jpg "badideasensei2")
Zor evet,
Ama insan her veda edişte kendisini teselli etmeye çalışıyor.
Belkilerden çok iyikilere yer verin insanlarla hayatınızda. Değer verin, gururu boşverin.
Aileniz, sevdiğiniz bir yakınınız, arkadaşınız...
Elbet herkes gidecek.
Ölecek ya da siz içinizde öldü saymak zorunda kalacaksınız.
Aslında ölen birine veda etmek daha güzel. Anlamlı, her gün gerekirse mezarının başına gelir onu anarsın.
Bazen de sizin için değerli olan insanlara bile isteye veda etmek zorunda kalırsınız; işte en kötüsü de budur. Elbet bir gün öldüğünde mezarını dahi bilemezsiniz o kişinin.
Kalbinizde öldürmediğiniz kimseye veda etmiş sayılmazsınız.
Güzel hatırlayın, kim olursa olsun güzel hatırlayın ki özlediğinizde ufak da olsa bir tebessümle beraber hatırlansınlar.