/4ff5f4d29ccb0acf6f993941e3de0461b51eea7b/53616c7465645f5fbc41aebc5854edde01754fcbca5331befcafeb135175234d10a2bf9e0b6068caf240b96bd819dc7535ab1d50e790e4fc7f118bc7fc0fcb0f47433c7be8e9f2d5496e9e021ef74da9719c03ecc23bbdfb0f73f0284e68d83932416c08f90cb34a96b46be822389678.png "_sofia_")
Çünkü insan sosyal bir canlıdır. Yalnız olduğunu düşün. Tamamen yalnız. Kitap yazmazsın okuyacak biri yok diye. Şarkı dinlemez, söylemezsin sana kimseyi hatırlatmıyor diye. Yeni görüşler ortaya atmaz, felsefe gereksiz, psikoloji gereksiz, edep, görgü kuralları, konuşmak hatta giyinmek bile gereksiz. Çünkü biz yeme içme ve barınma dışında her şeyi başkalarını da hesaba katarak yaparız. Hatta bunları da.
Bir de sevdiğim bir mitolojik hikaye var.
Hani insan ruh eşini arayıp durur ya, bunu yapan deyyus Zeus'tur.
Tanrıların kralı, göklerin hakimi Zeus'un yarattığı insanlar eskiden dört kollu, dört bacaklı, bir kafada iki ayrı yüze sahip, sırtlarından birbirlerine yapışmış şekilde ve her insan çift olarak yaşar şekildeymiş.( Biri bu yaratığı çizsindi.)
Bu insanlar çifter çifter mutlu, çok daha güçlü ve hızlı şekilde yaşamlarını sürdürürken, keyiflerine düşkünlükten dolayı tanrıları zeus'a şükretmeyi unutunca Zeus insanları uyarmış.
Kendisini unutan halka krallığına ve tanrılığına yaraşan bir ceza vermek isteyen Zeus, onları huzuruna toplamak için kolları sıvamış.
Bakanların gözlerini kör edecek kadar parlak olan kılıcıyla insanları ikiye bölen Zeus, onların ruhlarını da ikiye bölmüş.
Artık her insandan iki tane varmış, yani birbirinin eşi olmayan ama birbirinin eşi olan parçalar her tarafa dağılmış.
Böylece insanlar parçalarından eksik, güçsüz, yarım yaşamakla lanetlenmiş ve bütün hayatlarını umut ve umutsuzluk arasında diğer yarılarını bulmak için harcamaya başlamışlar...