/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "kisi")
Tehlikeli şeylerde uyarmalarında bir sıkıntı görmüyorum. Toplum tehlikeler konusunda belirli bir bilgi birikimi edinmiş. Yeni nesillere bunu aktarmayıp onları deneme yanılmanın kucağına atmaları mantıksız bir şey. Sıkıntı olan kısım bu uyarıların basit yapılması. Evet, hayır, yap, yapma ile kısıtlı olmamalı. Çocuklara işin mantığı, sebebi, sonucu, teknik bilgileri de öğretilmeli. Yani basit emirler yerine düzgün açıklamalar olmalı. Çocuğa düzgün bilgi aktarabilmek için de aileler de kendilerini bu konularda geliştirmeli, sorgulamalı. Tehlikeli gözüken şeyler aslında tehlikeli olmayabilir. Bir diğer sıkıntı da tehlikeli şeyler var diye çocuğun hayatını çok kısıtlamak. Çocuğu koruma işi dengeli yapılmalı. Hayat kalitesini baltalamadan korumak gerek. Ayrıca belirtmek isterim ki her şeyde aileleri suçlayıp bırakmamak gerek. Artık yetişkinseniz neyden korkup kormayacağınızı kendiniz yönetebilirsiniz. Ailenizin sizi yetiştirdiği kadarı ile sınırlı kalmanıza gerek yok. Bir saatten sonra kendi kendinizi geliştirebilirsiniz ve geliştirmezseniz sorumlusu sizsiniz.