/eb1147a43eda77171373d4c8bea80bd18b91252d/53616c7465645f5fb4de71b5aeb371d3ea546b5899df57572958ed12bf827d64025726366214d1dca1866b32d990940df607ff3bf3ac87ab03cca02f43bd90943f93280ce0fb906b82dc28e95c0f6c98d110b162a6efc5e8b6486fb6720c0200de9560a268e08bfc0a2210ce6210045b.jpg "badideasensei")
Bu gün daha net emin oldum buna. İnsanların çevredeki diğer kişilerden istekleri var. En büyüğü ve çekilmez olanı da onun gibi olmanı istiyorlar.
İnsanlardan tiksiniyorum artık.
Herkes kendisi gibi olmayanı yok sayıyor. Kimse kimseyi gerçekten anlamak istemiyor. Hep bir beklenti içerisinde insanlar. Mutluyken neden bu kadar mutlusun?
Mutsuzken niye suratın asık?
Nasılsın diye soran yok!
Konuşmak istemediğini ifade ediyorsun susarak ama yüz ifaden de tatmin etmiyor kimseyi.
Sevgi vermeden sevgi bekeleyen onca insan. Toplumun değer yargısı, kültür, ahlak, fıtrat diye dayattığı zırvalar. Keşke kaldırım kenarında bir baharlık ömrünü gökyüzü altında geçiren bir çiçek olsaydım sadece, bu iğrenç canlılar arasında ve beton bloklar arasında yaşamaktan yoruldum.