/f7d5d16dcf2d7d7b42abef2dd77f13362829ec2f/53616c7465645f5f49232f2d4ce11f540029a3c6c96cc83b94be49aa7c6d7a937597a104454d1f1fdde8f10b685cf13176fb239dd45ea6ac3ef3f5dcff3095d62c9ff36ad1c4138e519a4c038f99aa0b5e12d1fa9eabc7697c84930eda59394511a62819542b5b5d160a1c26d9cf61dd.jpg "ahpte-pateh")
Bence dünyada kalıcı olmak isteği. Ne alaka diyeceksiniz ama öyle. Savaşın olduğu Ortadoğu'da insanlar çocuk sıçıyor ama barışta yüzen Avrupa'da hükümetler doğurun diye yalvarıyor. Bir insanın dünyada kalıcı olmasının en basit yolu, çocuk yapmaktır. (Bu anlayışla çocuk yapanların yetiştirmek için maddi/manevi bir şey harcadığına inanmadığımdan basit dedim, yoksa değil.) Çünkü sen öldükten sonra bir parçan dünyada var olacak, yani sen süreceksin. Soyun sürecek. Savaşın içinde ölerek yok olacaksın ama çocukların olduğu için soyun devam edecek. Avrupa'da insanlar kalıcı olmak istemiyor mu? İstiyordur ama onlar başka yollar buluyor: Kitap yazmak, bilimle uğraşmak vb. yani arkalarında onları hatırlatacak bir şey buluyorlar. Savaşın ortasında olanlar da bunu yapsa, diyebilirsiniz. Savaş olduğu için böyle eserlerin kalıcı olma ihtimali de yok ama çocuğun -yani zürriyetinin- var.