/5c97cda897e595a560c8191c4491634ea3f3e4dc/53616c7465645f5f60a535b9c87014215adf856ec47be159ac5c4b123edfeaaf36f715ce534531b6b1a2bbf0d1067226a140a75cb98538c7202c2e6155d9af3aef905521a31b71c9b9baee94fc1ce3b22c80ac5741d8c99869ca95959451af30075eeb17a1417d086bd2855139b28912.jpg "delidirneyapsayeridir")
Cevaplara baktım da kimi yeni sevgiliye ayıp demiş, kimi unutamamışsındır demiş, kimi arşive kaldır demiş, kimi yakıp yık demiş. Burada olanların bir kısmı belki hatırlamaz ama önceden fotoğraflar basılı kopya idi. O nedenle daha kıymetli daha paha biçilemezdi. Aile albümlerine bakarsanız suratının ortasına mürekkep bulaşmış, tükenmez kalemle üstü çizilmiş fotoğraflar görebilirsiniz. Bizim evde var mesela, dedem kardeşine kızmış üstünü çizmiş ama fotoğrafı atmaya kıyamamış kıymetli çünkü. Belki de o günü hatırlatacak başka bir şey yok. Tabi dijital çağda her şey değişti. Artık yüzlerce fotoğrafımız var. Ama anların hepsi kıymetli aslında. Yani mesela mezuniyet fotoğraflarımın hepsinde eski sevgilim var. O fotoğrafları silsem mezuniyet günümden bana kalan hiçbir fotoğraf olmayacak. Silemem, silmem. Ama inanın aradan geçen 10 yılın ardından o fotoğrafta baktığımda sadece üniversite arkadaşlarımı görüyorum. Önemli olan duygular. Önemli olan o fotoğrafın size baktığınız anda ne söylediği. Hani dedim ya başta dedem kardeşinin suratını çizmiş diye, o fotoğrafın çekildiği günü bana anlatıp epey bir gülmüştü kendisi. Memlekete Almanya'dan birileri gelmiş fotoğraf çekinecekler diye bütün gün heyecandan yerinde duramamış süslenmiş, püslenmiş sıraya girmiş ahali filan. Aradan geçen onca yıl sonra o fotoğraf ona o günü tekrar yaşatabilmişti adeta. O fotoğrafa baktığında küstüğü kardeşinden ziyade o günün onda hissettirdiklerini hatırlayıp, gülümsemişti. Diyeceğim o ki, o fotoğraflara o anlamları yükleyen biziz. İnsanlar değişir, anlamlar değişir, duygular değişir. Hiç kimse için anılarınıza kıymaya değmez.