/2b93d8125ca6732ccf40a616fe249f7956e80098/53616c7465645f5fc1a6e33c471782c9cbb3e4d91034f4b649c64c7ffee8e68020842ba75384f001884cf8d0d2cda6199f1fb85b2ba06d419f1fd8b569482fa4ef667d67884292c6e414786b9cabe39d3230ea267cca8426834c7f7ab0e0b8588d3e07d9017cd178bd7b71a0deb51c1b.jpg "bisosyolog")
Türkiye şartlarında özellikle böyle olduğunu düşünüyorum. Çocuk sahibi olmak kanımca dünyanın en güzel şeyi. Hatta pek çok insan tamamlandım filan diyor.
Ancak ülke şartlarında bir çocuk sahibi olunca hayatın bitme noktasına geliyor, özellikle de bir kadın için.
İyi bir şirkette beyaz yaka çalışanı olan halam doğumundan sonra katiyen düzene giremedi. Uykusuz geçen geceler, iş, ev, ev düzeni.
Her sabah 6'da kalkıyor 11 aylık çocuğunu emziriyor. Apar topar giyinip işe gidiyor. Gün içinde sürekli olarak annesiyle iletişim halinde, kızını soruyor. 5 buçukta işten çıkıp eve geliyor. Yemek yapıyor, bebeğin yemeklerini hazırlıyor. Onunla vakit geçiriyor.
Genel olarak o kadar yoğun ki, günün nasıl geçtiğini anlamıyor. İyi bir eşi var. Erkeğim ben deyip kenara çekilmiyor. Ancak çocuğun birkaç ihtiyacını karşılayabilmek için ek işlere girdi. Genel olarak beklentileri yüksek bir aile durumları iyi olmasına rağmen, çocuklarına daha fazla şey vermek istiyorlar.
Çocuğa iyi bir şey verecekken çocukla geçirecekleri vakitten oldular.
Yaşamıyorlar, hem çok mutlular hem de müthiş yorgun. Günlerin nasıl geçtiğini anlamıyorlar.
Özellikle de halam. Hayat her ne kadar müşterek olsa da, kadına çocuk bakımında çok daha fazla iş düşüyor.
/4318ddd642039be760ccf11c860a188dbfaa7ee3/53616c7465645f5f6ec59f73675a5eaf979610c53cd5b31ff9424d9855299060d0eb4e79c493cd6a3abe2c5a2cec9a29295ecc008146cc4fa414aaf5fa5882cb7cf3d6c1c344444ea7008f038b123f2229c5ac24ab08c7178b53eb7c331b9daaa86ef4c3e6662eca0ba29c0cf902bd42.png)