/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "ezgizm")
Ağır depresyon ve yaygın anksiyete bozukluğum var. 2.5 yıllık da bir ilişki içerisindeyim. Bu ilişkinin ilk senesinde sıkıntılarımı aşırı ağır yaşadım hatta intihardan hastaneye yattım. Ama benden hiç ayrılmadı. Doğru kararlar mı veriyoruz bilmiyorum ama bahsi geçen taraf olarak şunu söylemek istiyorum, bize hasta gözüyle bakmayın. Sevilmeye, birinin bizi dinlemesine, sırf bu yüzden dışlanmamaya, saygı duyulmaya yani özetle insani duygu ve tavırlara ihtiyacımız var. Bir de ek olarak buradan geri zekalı arkadaşlara uyarı yapayım. Canınız sıkılınca depresyona girdim demeyi, gerilince anksiyetem tuttu demeyi, 2 kilo verince ya da alınca binge eatingim, anoreksiyam tuttu demeyi bırakın. Zira bunları bizlere yaşatan sizler sanki çok güzel bir şeymiş gibi bir de bunların adını çalıp "cool" olmaya çalışıyorsunuz.