/8080741dacb3680a2451afa603c96077f0d26c27/53616c7465645f5fc95db31eb54316c69e135a24941f09a266583b073992022ad498113576038798341e086a0b4151b41ff54a05539edd64e6fb0289dda11c69011f5e4013bddb9bb9147e96677f3d8c9cb24f15215c7877cb7f39c70621c170b6fce778349affc464ad838683bc43fd.jpg "rosemary_")
Bir şeylerden fena halde usandığımızı düşünüyorum. Hayat gittikçe zorlaşıyor, bizi tatmin edecek şeyler ise günbegün azalıyor. Mutlu olmaya çalışmak beklentilerimizi karşılamaya da yetmiyor bu arada. 20li ve 30lu yaşlarda insan intihar düşüncesine çok sık kapılıyor, sorguluyor kendini. Yaşamını, isteklerini ve olmayacak olanları düşünmekle boğuşuyor. Neredeyse hepimizin geçtiği bir süreçtir bu. Yolunda gitmeyen bir hayatınızdan ziyade, düşünen ve sorgulayan bireylerseniz bu durum peşinizi kolay bırakmıyor. İnsanı denemediği şey meraklandırır. Ama ondan sonrası da başka bir düşünme platformudur. İçinde bulunduğumuz durum ne olursa olsan bu acının bir şekilde geçip gideceğine inanarak kapatmalıyız günlerimizi. Bu konuda yalnız değiliz. Bazen bazı düşünceleri görmezden gelmek doğru olan yöntemdir.