/7e07b62165fc1dc12c31099a7924602e5fdfd15d/53616c7465645f5f9964b6e35e8c45e73e79b1fe5d3d729211e3674b27d579ef95ccb93d4fd8002bab6c2ac31f11ddbb5b09201b26973e69fd9c5493da7feef51312a2cd73a816f4ecc55a10c28da495c4936d4a63a528328e11c1b77548b97f91c0ca59dfeca157eb29f69a48f8f236.png "dr.rock")
Anlatacak çok şey var
Polikliniğe gelin halledelim 🤣
bi kaç kelam edeyim belki birinin işine yarar
Çocuk erişkinin suya çekmiş hali değildir. Kendi başına bir karakterdir. İlk 5 yaşta çocuklar anne babayı sevmez, sevgiyi bilmez, güvenli-güvensiz algısı ile yolunu çizer.
Türkler ve dahası Ortadoğu kültürü doğru çocuk yetiştiremiyor maalesef. Bağımlı ve korkak bireyler oluşturuyor.
En büyük hatalardan biri ailenin çocuğun bireyselliğine olan saygısızlığı ve çocuğu hobi olarak görmesidir. Anne baba arasında ki sevgi bağı kopar ve iki bireyde ruhlarındaki eksikliği yalan bir “çocuk ilgisi” ile doldurur. Tabi çocuk bu durumu bilmediği için içgüdüsel olarak kullanma-faydalanma eksenine kayar. Anne babada birer insan neticede, çocuğa olan bu ilgi 10 lu yaşlarda biter ve çocuk sert bir hayatın karşısında dımdızlak kalır.
Şöyle örnek vereyim
1 yaş itibariyle çocuğun odası ayrılmalı istismar etmeyecek düzeyde anne baba yanında yatmasına müsade edilmeli. Bu genel bilgi bizim toplumda işe yaramaz. Çünkü anne sevgisini (bencilliğini) göstermek ister. Bunu “korku” ile maskeler; “bşi olur diye korkuyorum” ilginçtir asıl bu tür yetişen çocuklara “bşi” olur. Yapılması gerek şudur. Çocuk “sizle yatmak istiyorum” der. Anma baba çocuğun seviyesine eğilir ve ona “burası bizim odamız orasıda senin” diyerek çocuğu odaya sokmaz.
Böyle büyüyen çocuk ileriki yaşlarda bir şekilde dışlanırsa henüz 3 yaşında öğrendiği bireysellik algısı sayesinde bu handikapı aşar.
Siz neden ayrıldığınızda, dışlandığınızda, yalnız kaldığınızda depresyona giriyorsunuz
Çünkü sizi böyle yetiştirdiler.
Tutarsız sevgi bencilliktir