/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "isinegelirse")
Şu karantina sürecimiz beraber geçti. Daha çok tanıma fırsatım oldu. Ama tanıyamamışım diye düşünüyorum. Çünkü hiç beklemediğim şeyler geçti aramızda.
Bir gün aniden buluşmak istediğimi söyledim. İçimde garip bir duygu vardı. Kabul etti ve buluştuk. Bana hep kızardı insanlarla hemen samimi oluyorum diye, ayrıca hep telefonumu kontrol ederdi. Aldatıp aldatmadığımı sorardı. Kaybetme korkusu var herhalde diye düşünürdüm. Ben onunkine bakmazdım hiç. İnsanın özeli olmalı, özel alana saygısızlık yapmamam gerekir diye düşünüyordum.
Dedim ya içimde garip bir his vardı. Telefonunu aldım aniden. Elimden çekip almaya çalıştı. O an yemin ederim gözlerinde gördüm. İtiraf etmesini söyledim. Sustu. Telefona baktığımda her şeyi gördüm zaten.
Elim ayağım titredi, koşmaya başladım. Peşimden geldi. Sarılmaya çalıştı ama kaçtım. Aldatılmıştım. Kendime yediremedim.
O gece uyuyamadığımı hatırlıyorum. Sabah kalktığımda ne kadar boş hissettiğimi... Uyanmak için içimde istek yoktu.
Sonra zaten kızla fotoğrafını gördüm. Ve engelledim. Arayıp durdu ulaşmaya çalıştı. Bense başka bir şehire gittim. Dinlenmeye ihtiyacım vardı.
Orada da devam ettim üzüntüme. Her gün ağladım. Gülemiyordum bile. Her şeyde aklıma gelip her yerde karşıma çıkıyordu. O kadar uzun zamandır hayatımdaydı ki. Benden bir parçaydı o.
Geri geldiğimde o kadar özlemiştim ki onu. Instagram'dan ikidebir profiline bakıyordum, fotoğrafıyla konuşuyordum, gittiği yerlere gidip karşısına çıkmaya çalışıyordum.
Bir gün eve geldim. O gün hiç telefonuma bakmamıştım. Açtığımda onun yazdığını gördüm. Özlediğini söylemişti. Hiç düşünmeden "Bende." dedim. Oysa kendime söz vermiştim. Bir daha affetme diye. Çünkü sürekli kavga ederdik. Aldatırdı beni.
Barıştığımız süre boyunca hiç öpmedi beni. Hiç eskisi gibi hissedemedim. Onunla göz göze gelince bile pişman oldum. İçimde bir şey kopuyordu. Sanki bir ateşe yaklaşmıştım.
Fake bir hesap açıp onu ekledim. Ne beklersiniz? Yazdı o hesaba. Oysa ben o gün çok kötüydüm. Ağlamıştım gözünün önünde. O da "Bugün moralimin bozulmasını istemiyorum." diyip ara vermemizi istedi. Sonsuza kadar berabermişiz ama sadece ara vermek istiyormuş. :)
Fake hesaptan buluşmak istediğimi söyledim kabul etti. Beraber oyun oynadık, güldük.
Buluşma günü geldiğinde ilk başta çok sakindim. Ama yanına gidip onu görünce elim ayağım boşaldı. Sesim çıkmamıştı ilk başta. Bana verdiği kolyeyi avcuna gömdüm ve hakkımı helal etmediğimi söyledim. Bana sinirlendi ve her yerden engelledi.
Bir insan nasıl bu kadar olabilir? Veya ben bu kadarını hakettim mi? Reva mıydı bunlar?
Bugün üstünden 1 ay geçti. Ve diyorum ki neden hayatımı sadece bir insan üstüne yoğunlaştırdım? Bildiğiniz gözümde tanrı konumundaydı. Her şeye değerdi.
Ama şimdi hakkımı helal ettim ona - haberi olmasa bile- ahirette bile karşıma çıkmasın. Mutlu olsun. Ama ahım üstünde kalsın. Hala seviyorum ama dilerim daha beter aşık olsun.