/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "thetalentedmrripley")
3,5 yaşındaki kızım akşam çizgi film izliyordu, uyku saati ve tv yi kapatma konusunda tartışma yaşadık. Istediği olmayınca ben anneme gideceğim, anneciiim diye başladı ağlamaya, ama nasıl ağlama annem de annem. Kendimi çöp gibi hissettim, rezil bir durumdu, ne uyuyabildim ne bir şey yiyebildim, dert oldu içime. Bir iki hafta sonra anneleri beni aradı bana fırça çekiyor yok sen çocuklara kural koymuyorsun da, ben uğraşıyorum da bilmem ne. Meğer kızım bunun aynısını annesine de yapıyor, istemediği bir durum olunca ben babama gideceğim, babacıım, canım babam diye basıyormuş feryadı. Keyfim yerine geldi, anneleri bana fırça çektikçe ben gülüyorum. Böyle böyle ikimizi de kullanıyormuş mikrop. Gözlerimin önünde minik bir yılan yetişiyor resmen :)