/42babbe5832ed279b560ea7f7618fa64606d91a1/53616c7465645f5f623fda6c5bdaced9bc008c5d431ce8648bdf2f7d0140c1e7b5fa2e3ba832c482739eaf5536c5c51473d7eb24039f9d4bde0029a02f77066b0839d42af79fffb8ba33b2d76cecdafd30611d23835f491935b80fd6606a0fe3edf02e31844bcf29e7db8ed890cf26fd.jpg "plazacalisani")
Üniversiteyi Ege kesiminde bir yerde okudum. Oldukça hızlı ve eğlenceli bir üniversite yaşantım olmuştu. İlk yıldan başlayarak her gece sabahlamaya ve eğlenmeye başladım.
Haftalık rutinim tam olarak şöyleydi:
Sabah 8'de kalkar, 9'da derse gider, hafta içi 3-4 gibi çıkar, yurda/eve gelip 1-2 saat uyur, ondan sonra 7 gibi kalkıp yemek yiyip hazırlanıp 9 gibi çıkardım. 9'dan sabah 5.30'a kadar filan takılırdım ve bir sonraki tekrardan aynı şeyleri yapardım.
Hafta sonları da kısa tatillere giderdim. Aralıksız böyle 20 gün geçirmişliğim vardı. Bu arada mutlaka ders çalışırdım ve gayet başarılı bir öğrenci idim. Ortalamam da 3.20 filandı.
İkinci yılıma geçtiğimde ayrıca yardım derneklerinde çalışmaya başladım. Eğlenceye biraz ara verip, derslerimi ihmal etmeyim koştur koştur 3 tanesine gidiyordum.
Üniversitenin bitmesine yakın ve yüksek lisansa hazırlanırken inceden bir durmaya başlamıştım. Artık eskisi gibi içemiyor ve eskisi kadar çok dışarı çıkamıyordum. Çalıştığım dernek sayısını 1'e düşürdüm.
Mezun olmadan işe girdim, öncelikle freelance bir işti. Evden olmasına rağmen tüketti beni. Dernekleri bıraktım.
6 ay sonra ise, eğlenmeyi bırakmıştım neredeyse.
Artık daha yumuşak eğlenceler düşünüyordum, çok geç olmadan eve gitmek istiyordum. Yüksek lisans bittiğinde ve işe düzenli olarak gittiğimde ise artık çıkmayı tamamen bırakmıştım
Şimdi kız kardeşimle yaşıyorum, kendisi üniversite öğrencisi. Kovid öncesi ortalığın tozunu dumanına katıyordu. Hayretler içinde izledim onun enerjisini sanki zamanında ben yapmamışım gibi.
Ben her akşam işten eve gelip koltuğa uzanırken, o okuldan gelip koştur koştur hazırlanıyordu.
20'li yaşların ortasındayım, ancak kendimi gerçekten 50 gibi hissediyorum. Bunun bir nedeni de büyük bir şehirde hiç nefes almadan çalışmak. Çok az iznim ve kendime ayırabileceğim vaktim var.
Ayrıca çevremdeki ilişkiler de beni oldukça yoruyor. İnsanların içten pazarlığı, ikiyüzlüğü filan çileden çıkarıyor. Arkadaşlar birer birer eksiliyor.
Ailene bir yakınlaşıyorsun, hem onları anlıyor hem uzak duruyorsun.
Herhangi bir şeye hevesin kalmıyor.
Bizim çağın çocuklarının laneti bu, kendini ararken toplum içinde kaybolmak sanırım.
/b6e9b58184a8bc6787c17ea59896e9a1de93b597/53616c7465645f5f53ae861091468a1afd15bbafb154ff18e1c4628505f247534fc9d6d85232fee88ebb3d77c57e6e02a156571147d91b0fbf7758fd135d0834984138103bab67211d5c83d440bbf6c838d3321cd14ef33a7739489999250f17ea0d1b22bd80f02727347f7db9e405a9.png)