/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "denizkizii")
24 Ocak Elazığ depremi açık ara şu ömrüm de beni en çok korkutan titreten şey oydu küçüklüğümden beri en korktuğum şey o gece başıma gelince neye uğradığımı şaşırdım bütün ailenin aynı evde olması evin de 8. Katta olması işin çokomelli kısmı tabi 30 küsür saniye boyunca deli gibi sallandık çığlıklar dualar işin kötüsü bulunduğum oda da kardeşim ve iki küçük kuzenim vardı onlar için güçlü durmak zorundaydım o sallantı durur durmaz küçük kuzenimi kardeşimi kapıp aşağı indirmemi dışarıya adım atıp onları teslim ettikten sonra dilimin tutulmasını dizlerimin tutmayışını unutamıyorum deprem gerçeği zor hala toparlanamamış bir şehir de yaşamakta ama en zoru en korkunç olanı korkunla yüzleşmek sanırım