/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "paarantez")
Bu yıl yeterince travmatik. Neresinden saysam ne yapsam bilemediğim bir yıl oldu. Şöyle ki bekar evimi bırakıp ailemin yanına döndüm. Tabi köy yeri iş güç, sosyallik arkadaş sıfır. Planım bir kaç ay kalıp istanbula taşınmaktı. İlk babamın kuzeni ardından dedem vefat etti. Sonra amcam kaza geçirdi, diğer dedem düştü kafayı yardı, ee tabi Karadenizliyiz bu olaylar sırasında fındık topluyoruz. Tam gitmeme haftalar kala Babam çok kötü bir iş kazası geçirdi ve ilk beni arayıp söylendi. Bir anda ailenin babası haline geldim. Kardeşim çalışıyordu, ablalarımın biri uzakta birinin ise çocukları var ilgilenmesi mümkün değil. Annem deseniz haliyle kendini kaybetti desem yeridir. Her şey kaldı mı bana? Yaklaşık 15-20 gün hastanelerde kaldık. Tabi o aralarda çok büyük mevzular döndü. Çok ükür şimdi gayet sağlıklı, zor oldu ama başardık. Aylar sonra 4 yıllık ilişkim bitti. Bla bla bla... İnanır mısınız ağlamaya vaktim de mecalim de kalmadı. Lakin hala ayaktayım :))) Velhalsıl İstanbul'a gidemedim. Ha giderim ha gittim derken Covid çıktı.. Haydaaa.. Sonrası malum hala Giresundayım :))))