Bir kere bir manitam beni eve atmıştı.
Lise 3'e gidiyoruz. Ergenliğin zirvesi, kendime asla söz geçiremiyorum ve manita yapmışım. Ama ne manita.. Kız bildiğin seks machine gibi , sürekli olayı sekse bağlıyo. Bağlıyo da cepte para yok, ev de müsait değil ama ikimiz de patlamaya hazır bir bomba gibiyiz adeta.
Günler böyle giderken bir gün bir mesaj geldi."Burak ev boş, hemen gel" Yemin ederim 40 dklık yolu 10 dkda gittim bak yemin ederim.
Neyse girdim eve, ikimiz de kudurmuş gibiyiz başladık öpüşmeye. Ama ne öpüşme, aklımızı kaybettik. Aklımızı kaybettik ki kapının bir milyonuncu zilini ancak duyabildik. O an dedim "İşte şimdi sıçtık". Neyse, ben hemen saklandım manita kapıyı açtı. Babası gelmiş. BABASI. Ulan baba ne alaka aq. Adamın eve erken gelesi tutmuş, şansıma sıçam. Kızım noldu sana elin ayağın titriyor, nefes nefesesin gel otur diyip kızı salona götürdü. Manita da başladı höyküre höyküre ağlamaya. Nefes alamıyorum çok kötü oldum diye. Adam panik oldu, ambulans aradı agagafag. Ben de fırsattan istifade kaçtım, kıza da mesaj attım ben gittim diye.
O gün iki şeyi anladım ki babalara yazık babalara günah.Ve kızlar çok fena, hemen her duruma yalanla uyum sağlıyorlar.
not: Baba hala kızında panik atak olduğunu sanıp tedaviye zorluyormuş. kız da ilaç kullanmak istemediği için tedaviyi reddediyor diye üzülüyormuş.Yazık lan adama, cidden yazık