/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "justhope")
Artık konuşabilirim anlatabilirim. Bu öyle bir acı ki insanı beter ediyormus gerçekten. Boğazım da oluşan yumruk ne ağlamama izin veriyor ne de birseyler tüketmeme. Midem de demir var gibi nefes alırken batıyor verirken daha da batıyor. Hayatimda hep diyet yapmaya spor yapıp kilo vermeye çalışmışımdır. Ama bu acı varya 1 haftada beni eritti. Çökmüş vaziyetteyim. Günlerdir uyuyamıyorum. Ayrılıktan ziyade sanırım yarı yolda bırakılmak terk edilmek beni bu denli yıprattı. Karşındaki insana göre tasarladığın geleceğin ve hayallerin bianda pufff. Kocaman bir okyanusta yapayalnız kalan aptal bir balığım. İçimi boşaltacak kimse yok. Yeni kararlar alıyor yeni sayfalar açıyorum ama olmuyor. En acı vereni de hala onu sevmek. Acaba üstünü güzel örttü mü? Öğünlerini atlamasa bari? Ahh! Aptal kalbim lütfen kendine gel onu düşünmeyi bırak. Gözyaşlarım da asit var sanki yanaklarım yanıyor. İlk baslarda ağlayamıyordum. Şok etkisi mi yoksa içime içime ağlamamdan mıdır bilemem. Şimdi ise durdukdura ağlıyorum. Bir insan işerken ağlar mı? İşte tüm bu duyguların yanı sıra kalbimdeki o öfkeyi açığa çıkaramıyorum. O kadar öfkeliyim ki yakıp yıkasım vwr herşeyi. Arayıp bağırıp çağırasım, saatlerce mesajla küfürler edip isyan edesim var. Numarasını silmeyi bırak ismini değiştirmeye kıyamadım.. Ama bana dönse affedemeyecek kadar nefret de doluyum. Ohh sonunda yazabilecek bir yer buldum ve içimi boşalttım. Başını ağrittim kusuruma bakma.
İşte şimdi bu dengesizlikler karşısında aldığım karar kimseyi sevmeyeceğim, kimseye güvenemem.