/bd14435e823dc8696e07fb29e79ff88350018371/53616c7465645f5f9978da35a348d72ac7fc366980a5e591292e6739cdefdaf5ca618cfc0a6dcb8eef183103ce08449e64ebb42f0c589b041f3daaef6302b5ef6f01f7af3dbc2ae2078ed4ed8f1de17d30ac9943ae5d485949a0da239ceb903b6f7674873f82a0950738207288f0d908.png "bidakkasimdi")
Eskilerde aileler küçük çocukları için bilet almazlardı. Kucaklarında ya da ayaklarının dibinde yatırırlardı, sığdıkları için.
Ailem de beni ayaklarının dibine yatırmış, üzerime bir battaniye sermişti. Otobüste herkesin uyuduğu bir zamanda ben yavaş yavaş ön koltuktaki yolcuların ayaklarının altına doğru kaymışım. Uyandığımda bir süre durumu anlayamamıştım. Durumu anladığımda da ailemin beni terk ettiğini sanıp bağıra bağıra ağlamıştım. Tüm otobüsü uyandırmıştım. Ayaklarına kaydığım yolcular beni arka koltuğa, aileme nakletmişlerdi fakat ben bir yarım saat daha ağlamaya devam ettim. O günden sonra bana da bilet almaya başlamışlardı.