/c7516478d533fe49f8049fa980057629e639b91e/53616c7465645f5f5d0e21f4d4121574da116b91d9114748d3aedfadb29eb9452cc2660ffb44d38008e7395e90577259eccfebfacbd9cbc4dee98d7eb8e9bd87a957a7ac7dc2d7ef96ab585d5fc41a6351bea835fc51388f451c659fb806b7b053e2dbdc53ec468f88b82dce1d26f6e1.jpg "tsukyomi")
Bir ateist ve dindarın sorunu ele almasına bakalım; Dinde kadercilik vardır. Hakim olan Tanrı'nın hikmetinden sual olunmayacağına, o böyle gördüyse kabullenileceğine, sorgulanırsa dinden çıkılacağına inanılır, kısaca görünmeyen bir varlığın asla çiğnenmeyecek buyruğu altındasındır. Dindar sorunun da çözümün de Tanrı'dan geldiğine inanıp, aşırı efor sarfetmeden kaderine güvenirken ateist sorunun görünmeyen bir varlıktan geldiğine değil, bir problemden kaynaklandığına inanır. O problemi bulur, nasıl çözerim diye düşünür, hamlelerini hesaplayarak harekete geçer ve zor da olsa problemi çözer. Kaderciliğin kolaylığı sorunu Tanrı ile paylaşmak iken, ateist sorunla başbaşadır ve onu kendi kendine çözmek zorundadır. Elbette ateistler üstün zekalı, dindarlar kolaycı demiyorum yanlış yere çekilmesin. Burada bahsettiğim yüksek IQ değil, sorunu sınır olmaksızın tüm yönlerden ele almak. Bunu yapabilen da zeki bir insandır zaten.