/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "istanbulbeyefendisi")
Benim değil de abimin bir anısıdır.
Ben henüz doğmamışken bizimkiler biraz fakirmiş. Abim hep iyisinden kötüsünden bir bisiklet istermiş mesela ama hiç alamamışlar. Diğer çocukların her birinin bisikletleri var tabii. O zamanlar çocuklar aralarında bir oyun oynarlarmış. Onların bindiği bisiklet birer otomobil, belirledikleri bir ağaç da köprü gişesiymiş. Diğerleri bisikletlerini doya doya sürerken abim sözümona o gişede ücretleri toplayan rolü oynarmış hep. Ücret dediğimse ağaç yaprakları.
Tabii bunlar çok eskilerde kaldı. Abim şimdi evli, çoluklu çocuklu bir adam. Geçen günlerde oğluna bisiklet aldı ve ilk şunu tembihledi:
Bisikletine ara sıra arkadaşlarını da bindir tamam mı yavrum.