/59a03e27882e535d1b94f7deff95f16f5a4cbe57/53616c7465645f5f346d60764b675fbf3a15f784e1347de9a27ed1cfe11f3c6f19750296e4a3e3f1d299b97bb8ad85e29ec59fcdc8231fbd3461ee844f69b0b215678f53fc3764a51fdbe7b86ae8ddabe0aa55a4c7d6160282972a60f3916a3dd1909b9de98b6556fd221eb7b7d8fe29.jpeg "coronavirus")
ABD'li köpekten kimi kastettiğini elbette anladık. Yorucu bir günün akşamında eve döndüm. Hala ne olacağı belirsizken hayal kuramadan uykuya daldım. Sabah uyandığımda telefonumun onlarca defa arandığını fark ettim. Aynı günün akşamında olaya şehrin müze müdürlüğü de dahil olmuş ve köydeki abilerimizle oturup ücret konusunda anlaşmışlardı. Yine emeklerine biçilecek ücretler değildi belki ama iyi bir zam yapılmıştı.
Sabah yine her zamanki şekilde alana gittik. Bizim alanın yanına siyah bir minibüs yaklaştı ve beni çağırdılar. İçindeki takım elbiseli tipler bunu benim başlatıp başlatmadığımı sordular. Daha sonra kazı yerimi değiştirdiler. Aradan birkaç saat geçmişti ki ABD'li lavuk alana geldi ve benim kovulduğumu eşyalarımı alıp alanı terk etmem gerektiğini söyledi. Eyvallah dedim. Hiç kimse itiraz etmedi. Ne olduğunu kimse sormadı. Biraz kırıldım ama sonuç olarak zam yapılmıştı, yürüyerek köyüme geri döndüm.
Daha sonra öğrendiğime göre ilerleyen yıllarda da bir lira zamla devam etmişler. Kazıdaki ikilinin ve aşık oldukları kızın akıbetini bilmiyorum. Ama sevginin ve doğurduğu kaygının aynı zamanda kerizliğin saf halini o çocukların gözlerinde gördüm. Fransız abimizle ise hala görüşüyoruz. İyi bir insan. Köylüler ne yapıyor fikrim yok. Çünkü o köye son gidişim oldu...