/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "pinusnigra")
10 yaşında falanım. Mahalleden bir komşumuzun erkek çocuğu var o da 4 5 yaşlarında. Sürekli birlikteyiz, oyun oynuyoruz parka gidiyoruz falan. Hep bir erkek kardeşim olmasını isterdim, öz olmadı ama o benim erkek kardeşim gibiydi. Bir gün okula gittim geldim, mahallede bir kalabalık telaş. Baktım uzaktan çocuğun annesi ağlıyor babası ortada yok. Bizimkiler başta söylemedi. Sonra duydum, şerefsizin, onun bunun çocuğunun biri arabayla çarpıp kaçmış. Çocuk hastaneye yetişemeden öldü. Bu, yakın çevremden tanık olduğum ilk ölümdü. Adı Tarık' tı Allah rahmet eylesin cennetinde. Şimdi bile içim sızladı. Sonrası yaprak dökümü, büyüyünce insan buna bile alışıyor. O günden itibaren birçok şeyi sorguladım, ölüm ve sonsuzluk gibi kavramları. Ama insan farklı bir yaratık işte. Ancak hala, sebep olduğu için duyarsız, umursamaz, bencil insanlara karşı dindiremediğim bir nefretim var. Daha fazla şey söylemeyeceğim.