/ff2c001272d9a26c10ec735ef3dbed495ceeb3bd/53616c7465645f5f2ecc0a24c715b3011d85fd7b1416249d9780dd72e63ad36d5ee53b408fbd5fefa638775c70bc65859edf7829d46430b556bcbdf5b1c467fefc19018cfb07bd9e3ac604475cb689ef9e83e9e6f4f0a3ece4e22e1c1c4fea413cad29d2d9a564fe5fa1f8b4603ea1bc.jpg "biristeri")
Şimdi eğer duyguların anda en yoğun halde bulunduğunu ve an geçtiğinde hissedileni de giderek azalan kalıntılar olarak görürsek neden süreklilik arz etmediğine açıklama getirmiş oluruz. Buna göre gerçek mutluluğu nasıl yorumladığımız önemli. Çıkıp biri 'gerçek mutluluk her anda olandır' (ki insanın doğasında her an tek duygu ihtimali imkansız) dese ne diyeceğiz? Başka biri de tutsa 'herhangi bir anda gerçekleşen her mutluluk duygusu gerçek mutluluktur' dese o da başka bir mevzu... Çetrefilli konu bunlar, otur açabildiğin kadar aç. Tavsiyem anın tadını çıkarmaktır; içinde acı bile olsa. Bir de tek rakibim THY!
Düzenleme: THY demişken aklıma geldi, bir film repliği der ki: "Hayat bir dondurmadır; erimeden tadını çıkarın."
Bir başka replik de çikolata kutusuna benzetiyordu hayatı, içinden ne çıkacağını bilemezsin diyordu.