/c48dc7bc60d0eadff8ffa1932e17c8aba2ce4cfb/53616c7465645f5fc3c6212a90f3acbd76414ab231ef763a9bee9f6b8010abc0a15035adb7704128da57671658a926bf0c3b1e1ad18c4f2178a5d76bb106660a9f8335b7b2369443f746c2c0beef584d8ebffaac6d6412e2d54a7fa6fe66e7602e335840bfd29b32aff955952c4da153.jpg "sucpesinde")
Üniversite 1, şehir dışındayım ve iki gün sonra ilk ders var. 4 bavulla otogarda tek başımayım, bavulları ilerletemiyorum. Etrafta taksi yok ki arıyorum açmıyor zaten, yurdu arıyorum açmıyor, otobüsleri de bilmiyorum. Oturup ağlamaya başladım. Çok hassaslaşmıştım farklı bir şehirdeyim diye.🤦🏻♀️ Sonra bi' an düşündüm: Baban artık seni kurtarmak için burada değil ve kimse yardım etmeyecek Elisa... Bu cümleyle toparlandım fakat toparlanış, o toparlanış. Bir daha kimseden; kendimin halledebileceği bir şey için yardım istemedim ve hâlâ daha istememekte de kararlıyım.