/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "pinusnigra")
İlişkiler de evrimleşiyor aslında günümüzde. 100 yıl önce hatta çok geriye gitmeyelim bundan 20 yıl önce bireylerin birbirlerine atfettikleri şeyler farklıydı. Erkek erkekti kadın kadın. Karşılıklı sorumluluklar ve görevler vardı. Sosyolojik açıdan bakarsak aile bir kurumdu. Şimdi o da özelleştirildi. Erkek bir erkekten daha fazlası, kadın da öyle artık. Yani birey, kendi oyununda hem başrol hem yönetmen olmak istiyor. Ancak hayat kimi zaman bizi figüran olmayı hatta kimi zaman sahnede dekor olmayı layık görüyor. İşte biz bize yazılan rolleri reddediyoruz, sanırım sorun bu. Haliyle koroda olmaktan çok çıplak sesimizle solo yapmak daha cazip geliyor bize. İlişkilerde de aslında risk almak, tutkulu olmak aynı zamanda sadakat ve güven sunmak ve sorumluluk üstlenmek gerekiyor. Sanırım bundan kaçmak çoğumuza daha cazip geliyor. Yoksa iki insan bir araya gelince elbet paylaşacakları şeyler bulabilirler. İlişki budur temelde. Neyse, yazdık bir şeyler, terimler arası kargaşa için kusuruma bakmayınız.