/c19571f0c5180c15971488885362f25ad2a7c531/53616c7465645f5fcbfa152268969f8b7853eee9b7328426c14935d9e88b63542bc44005be09c0e04de3f6c194824dca09f8a1a933161b7f67ad06c70712acd897fc803b161cf61871f1d2cc7a9137c45c59a2fbbc0b40851f4a00626eff1aa7f770853c3b1a7bce09102e99d986d949.jpg "gadjodilo")
Onu hiç tanımıyordum. O beni görmüş bir yerlerde ama. İlk olarak da gülümsememden etkilenmiş. Bir şekilde ulaştı bana. 'Çok güzel bir gülümsemen var, bence sen de Samsunlusun. Benim gibi...' demişti hala unutmam. Şaşırdım tabi, olduğum yerden kalktım. Dedim kimsiniz, başladı anlatmaya. Yok seni gördüm, çok etkilendim. İlgimi çekti, konuşmaya başladık. Samsundaymış bir ara. Keşke o zaman tanışmış olsaydık dedi, neden Samsun'da el ele dolaşmadık ki, Samsun'un sokakları şahit olurdu aşkımıza dedi. Bu cümle beni vuran anlardan biriydi. Samsun'u ve beni seven biri. Daha ne isteyebilirdim ki.
Sonra bir gün tartıştık. Tartışma kavgaya döndü. Bir anda o acı cümleyi haykırmaya başladı. 'Yalan, yalan ! Sana yalan söyledim. Ben aslında Samsunlu değilim...' Yıkıldım.. Samsunlu sandığım adamın Samsunsuz çıkması hayattaki en büyük ters köşem oldu...