12
30 Tem 2022
Sürekli Kavga Eden Bir Aile Ortamında Büyümek
sevgiye, aile kurmaya olan ilginiz azalıyor. kendi ailenizden gördüğünüz için evlenince ben de mi böyle bir hayat yaşayacağım diye evlilikten vazgeçiyorsunuz. ailenizin psikolojinizi pert etmesi de cabası
Çocukluğum aklıma geldiğinde ilk anılarım genelde benim hatırlamadığımı sandıkları kavgalar oluyor. Güzel anılar hep kötü anılardan sonra zorlayınca aklıma geliyor. İnsan öyle bir ortamda büyürken kendine olan saygısını ve güvenini yitiriyor. Sonra bu çocuk neden içine kapanık, neden çekingen, neden kendini savunamıyor? Lise 2 deyken bir sinir patlaması yaşayınca artık gerisi çorap söküğü gibi geldi. Benim meselem olmayan konu yüzünden başkalarıyla kavga etmem, parkta kardeşim ve kuzenlerimi eğlendirirken bir çocuğun gelip onlara vurması annesinin umursamaması ve benim kadına dalmam, kardeşime bağıran birinin içinden geçmem... Daha sayamadığım birçok olay. Hiç biri kendim için değildi. Amacım benim yaşadıklarımı kimse yaşamasın diye onları herkesten korumak için hep sinir patlamaları yaşamamdı. Günün sonunda kendinizi yatakta ağlarken buluyorsunuz. Yaşama amacınızı sorguluyorsunuz ve son düşünce hep aynı. "Günün birinde bende mi onlardan olacağım?"
Tam olarak o dertten muzdarip olan kardeşim ve abimin eşiyle konuşuyordum :/
Yemek sofrasına konan salatayı birlikte çatallamak uğruna kafanızın içinde Etna’nın patlaması, içinize Everest dağını atmak.
15 senem öyle geçti bağıran çağıran şiddet uygulayan sadece bir kişi vardı son 17 senem rahat huzurlu bir şekilde geçiyor en ufak yüksek sese tahammül edemeyen biri haline geldim ama