91
26 Ara 2020
Bir Çocukluk Travmamızı Anlatıyoruz
Travma sayılır mı bilemem de, çok kuralcı bir anne-baba ile büyüdüm ben. İşte doğru yetiştirme için filan daha çok küçük yaşta odaları ayırmışlardı. Annem beni beşiğimde yatırıp sonra yatağıma geçiriyordu.
Asla aralarına alıp uyutmazlardı beni, korksan da korkunu yeneceksin.
Bir gece çok korkmuşum gitmişim yanlarına almamışlar. Ben de odamdaki büyük bir pufu alıp, bir çantaya iki kilo bir kitap koyup onların odaya taşınmışım 😂
Gardırop ile yatak arasında yerde yatmışım. Sabah beni görünce şok olmuşlar.
Ama kardeşime öyle davranmadılar, o hep babamla filan uyuyabildi. İster istemez bende bir travma oluşturdu.
Hala hiç kimseyle yatamam. Hatta üniversitede ilk sevgilim olduğunda birkaç ay sonra birlikte kalmaya başladık.
Asla uyuyamıyordum onunla.
Hala da biriyle aynı odada uyuyamam sürekli uyanırım.
Bizim çok uzaktan akraba bir dede vardı 70 yaşlarında..bütün küçük kızları kucağına oturtup pantolonları indirip severdi. 5-6 yaşlarındaydik. Ben olayı tam kavrayamasam da , annemin öğretileri ile bununnyanlis olduğunu biliyordum ve o amca bana gel ddiginde kufredip tükürüp kaçıyordum. Çok büyüyünce olayi kavradigimda, taciz ettiği kızlarla konuştuk... Hepsi büyüdükçe yaşadıkları şeyi farketmiş. Ama o arada amca ölmüştü
Boşanma ve üvey kardeş şoku. Ki o falafoş herifle aramızda 6 yıl 3 gün var. Asker adam belli işte, dakik.
ben okuldan çok sık kaçardım. ortaokul 1de sabahtan matematik dersine girmeyip arkadaşlarla top oynamaya gitmiştim. Sonraki ders sınıf öğretmenim, sınıftan bir arkadaşı bizim eve gönderip niye okula gelmemiş git bir bak demiş..Bizimkilerde biz okula gönderdik onu demişler. Haliyle ortalık karıştı.. Hastaneler, karakollar aranmaya başlıyor..Mahalleli bize toplanıyor, ağlama zırlama partisine dönüşüyor ortam.. Benim haberim yok top koşturuyorum tabi :) En son da belediye hoparlöründen bir anons. üzerinde okul forması bulunan ..... isminde çocuk kaybolmuştur diye..Korkudan aklım götüme girmişti.. koşa koşa eve gittim.. sonrası daha büyük travmaydı işte :D
3 yaşımda bir hastalık sonucu hastaneye yatırıldım. Refakatçı yasak.14-15 yaşlarındaki çocuklar bütün odaları gezip etajerleri boşaltiyorlardi.Eger birine söylersek bizi döneceklerini söylediler çocukluk aklı çok korkmuştum.Şimdiki gibi değildi hemşireler gaddar ve düsüncesizlerdi.Bazi çocukları beşik olmadığından yatağa bağlamışlardı.O cocuklar o kadar ağrıyorlardı ki uyuya kalıyorlardı.
Refakatçısı olanlar lösemili çocuklardı.Onların çok şanslı olduğunu düşünürdüm.
Annemle babamın kavgalarından yalnızca birinde babamın annemin üzerine yürüyerek duvara yumruk atması ve yan odada bizim korkudan titrememiz