/6617c4b7bda192c5f3cfced82fa044607be5e14c/53616c7465645f5f3c8d4b014ff81206be1c3a67477b0d3ddb0a2c3f3e10249eb1f48d5f5709df172b96a616909aad3a3ac93bf9706c87fef17c11684c42a2ad8d5df8f36ac6f3c9eac7ad636b81430f65f65faecc7fa24374c3c97d18fd22cb182593ef4e934e57a7360cfa4a5b129e.jpg "mukaddeskilic")
Depremden bu yana 8 gündür hem ruhsal hem bedensel olarak bitkisel hayatı yaşayan biri olarak yazıyorum. Bir insan bu süreçte her gün, yakından uzaktan tanıdığı insanların kayıp haberlerini aldığı halde, neden ağlayamaz, üzülemez ve hiç bir şey hissedemez! Ne hissediyorsun diye olur da sorarsanız kocaman bir hiç... Acı yok, hüzün yok, sadece amansız bir boşlukta kocaman bir hiçlik. Oysa her bir kaybımın benim hayatımda, iyisiyle kötüsüyle anlamı ve değeri olan, yaşanılan bu afetle böyle bir sonu yakıştıramayacağım insanlardı. Yakıştırmaktan ziyade, böyle bir sonla gideceklerini tahmin etmekte zorlandığım insanlardı... Düşünüyorum sorguluyorum ve anlamaya çalışıyorum. Ve herhalde kendi kayıplarımdan ötürü, bu depremde o kadar çok kayıp verdik ki, kendi kayıplarım dahi bende herhangi anlam bırakamadı. Geçmiş olsun insanlık, başımız sağ olsun insanlık. Bu yazıyı geçen hafta bugün tarihin 06.02.2023 pazartesi olduğu ve saatin 04.17 gösterdiği bu felaketle uyanan insanlarımız adına atfediyorum. Paylaşım saati 04.17 olarak belirlemiştim ama nedense vazgeçtim. Keşke demeyi sevmeyen ve kullanmayan biri olarak keşke böyle paylaşım yapmak zorunda kalmasaydım. Geçen hafta hepiniz bugün bu saatlerde biliyorum ki bir umutla, acıyla ve hayal kırıklığıyla bir seslenişteydiniz... Bazılarınız çoktan teslim olmuştu, bazılarınız ise teslim olmak üzereydi ki bazılarınız zaten şu an şu saatler de sesimize ses oluyorlar. Dedim ya bu bir seslenişti...
/f241612fa5e5398a95222860faa970fa38155265/53616c7465645f5fb20883d8657658250f35e39bb05235e66ba99d8e140d43c04d2bbba71af51a3884021867267b4d09d99d37ab15fc2103f5e60640fdff1e1fe805760a6796bc53c2220658790a3b15518fcdecb53811b9c71a3400d670109be8647fec72360914cc6090e6f58e2faa.jpg)