/39c3875e9871c1c7d3c8e2e4653ed9d8e20106ba/53616c7465645f5fad433dee3020652b32b8f6b8e59fcd14a92606f3a4847c374bba7d6082cf4e20189776e0edd50b1a3b0d301f1f2c2249b268f5f3c9dfe427c50afc09845cd2cb728b5ed690889c82f501ef4986014e56fe639e433d6d32de4c8115b75518c6068db13a5019d88c61.jpeg "catherine-earnshaw")
Baş etmeyi bıraktım, olduğu gibi kabullendim, bir şeyi veya birilerini kafaya takmaya başlıyorsam hobilerle vs. meşgul oluyorum, unutuyorum meseleyi. Hayat nispeten daha çekilir hale geliyor ama hala tertemiz bir deliyim o ayrı.
Sorun şu ki geçmiş kaynaklı anksiyete şimdiyi de mahvetme potansiyeli taşıyor. Özellikle ilişkilerimi. Cehennem buz tuttu ve aşkımdan ölüp geberdim diyelim, bu durumda bile karşı cinsi her an cinayet işleyebilecek bir seri katil gibi görüyorum; zarar görme ihtimalimin olduğunu, hiçbir şey olmasa bile tehdit altında ve ikinci plana atıldığımı hissettiğim anlarda çirkefleşiyorum ve o an ne yaptığımı, ne söylediğimi bilmiyorum. "Senden hoşlanıyorum" ya da "sana hayranım" lafının söylenmesinden ödüm kopuyor çünkü bunu diyen biri psikolojimin içine öyle bir sıçıp gitti ki geçmiş toksik ilişkilerim bile bunun yanında pek bir masum kaldı.
Aşamıyorum. Üzerine düşünmeyi reddetsem de, şimdiye odaklansam da, kafa dağıtmak için şehir değiştirsem de hala aşamıyorum. Umarım öfkeme hakim olurum da bana değer veren insanların kalbini kırmam.