/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "silivri")
17 yaşında falandım herkesle aram acayip bozuktu. Annem beni sürekli sinirlendirmeye çalışıyordu. Sinirlenince hemen kendini yere atıyordu. Tepki vermeyince ruh gibi ruh gibi diye bağırıp bana vuruyordu. Akşam babam işten gelince bunlar bağırarak konuşur birbirlerini gaza getirirlerdi. Babam ara sıra beni yataktan indirip döverdi öyle geçerdi günler. Yaşıtlarımın davranışları normal ergen davranılarıydı ama bana fazlasıyla batardı. İlgileri de dışlamaları da midemi bulandırırdı. Okul yetkililerinin benim fakir olduğuma karar verip hiç sormadan bana dilenci muamelesi yapmaları, iç dünyalarını bu şekilde rahatlatmak istemeleri, iyi-kötü kavramları... Hepsi canıma tak etmişti. İntihar etmeyi düşünüyordum. Düşünüyordum derken bayağı bayağı plan yapıyordum.
Şimdi düşününce komik geliyor. Cesedimin yanında dalga geçmesinler diye beni kimsenin tanımadığı bir yerde yapmayı düşünüyordum. Öldükten sonra bile insanların düşüncelerine takılmak... Hayatı bu kadar mı önemsiyordum?
Neyse intihar etmedim gördüğünüz gibi ama bambaşka birine dönüşme yoluna girdim.
Sağlığın için de uygular mısın bilmem, bir tavsiye vermek isterim. Uykunu ve beslenmeni bir düzene sokarsan genç bir insanın vücudunu ve zihnini toparlama hızına aklın şaşar.