/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "silivri")
Genelde nasıl olur bilmem ama bende tam tersi oldu.
Spora dövüş sanatlarıyla başladım ama uzun sürmedi çocukken inşaatlardan iyi atlamanın gazıyla parkur sporuna başladım. Milletin hayal edemediği hareketleri çok kolay bir şekilde yapıyordum. Tabii bu bayağı takdir topluyordu. Ciddi adrenalin salgılanmasıyla da iyiden iyiye gaza geliyordum. Sonra calisthenics, tabii yine aynı şey.
Gel zaman git zaman yan branş olarak yogaya başlamaya karar verdim. Genel olarak zor seviye izometrik hareketler ve nefes üzerine çalıştım. Şunu gördüm ki nefesin düzenli bir hale soktuğunda içinde bulunduğun pozisyon ne kadar zor olursa olsun o an sıradan bir an oluyor. Yani amut pozisyonunda ayaktaymış gibi rahatsan amuda kalkmak, ayakta durmak kadar sıradan. Bu şekilde hiçbir şeyin özel bir yanı kalmıyor. Özel bir şey yaptığını düşünmüyorsan kibir de olmaz diye düşünüyorum.