/d9d1973988db105651c6f3337efa27e06d2f9161/53616c7465645f5fc7ee0f9d6234176be1c0e8bcc810035ffef7de0f322ef1b18353d17ee64c91959c3505fedb41a60d8e74d889ee5ea577a93e00d35575e153d44f7cdb1e843ff078cac3e35006bf6abf9b23e3e7a12d6177a7ef240bc7b1f553ae1290fa6dbfbd8cac9228d7f23d42.jpg "serpillkrsn")
Mesela benim sahne korkum vardı. Sınıfta bir sunum yapacak olsam kıpkırmızı olurdum, cümleler birbirine karışırdı. Sonrasında kendimi bir şekilde tüm okul karşısında düzelecek olan koro grubunda buldum. Sahneye çıktığımda sadece ışıklara odaklandım, çünkü insanları zaten zar zor görüyorsun ışıklardan. Görebildiğin insanlar ilk 3 sıra falan oluyor. Bu korkumu üzerine giderek çözdüm ben. Şuan üniversitede kulüplerden birinin yönetim ekibindeyim. Hala bazen çok heyecan yapar, cümleleri karıştırırım. Heyecan yenilebilen birşey değil. Sadece dizginleyebiliriz. Bunun içinde yapacağın şeyde seni meşgul edecek bir şeye, bir noktaya ya da bir kişiye odaklanmak lazım.