/d9d1973988db105651c6f3337efa27e06d2f9161/53616c7465645f5fc7ee0f9d6234176be1c0e8bcc810035ffef7de0f322ef1b18353d17ee64c91959c3505fedb41a60d8e74d889ee5ea577a93e00d35575e153d44f7cdb1e843ff078cac3e35006bf6abf9b23e3e7a12d6177a7ef240bc7b1f553ae1290fa6dbfbd8cac9228d7f23d42.jpg "serpillkrsn")
Arkadaşlar bazen öyle anlar oluyor ki gülmekten kırılmam lazım ya da ağlamaktan kendimi duvardan duvara atmam lazım ama sanki bir taş misali duruyorum. Ne gülüyorum ne ağlıyorum. Sanki başkasının sakin hayatını izlemiş gibi köşede olayları izliyorum. Ama olan olaylar sakin kalabileceğiniz, öylesine geçebileceğiniz olaylar değil. Öyle bir hissizlik içindeyim ki sanki bir similasyon hayatında yaşıyormuşum da bunlar gerçek değilmiş gibi hissizce yaşayıp gidiyorum. Bazen kafamda binlerce düşünce veya soru olurken bazen de hiçbirşey düşünmeden bir yere dakikalarca kitlenebiliyorum. Bu iyi bir şey mi yoksa kötü birşey mi bunu bile anlayamıyorum. Altıncı hissi kuvvetli olan biriyim ama artık hissizlikten ne olacaksa olsun deyip geçiyorum. Sonu mutlu bitmiş ya da sonu üzücü olmuş umrumda değil. Bazen sanki bunlar birer rüyaymış gibi geliyor. Diyorum ki 'Az kaldı, az daha dayan.' Ama sonra diyorum ki 'Bunların hepsi gerçek, bir belirti göstermelisin.' Ama tek yapabildiğim hayatımın yanlışlarını tek bir duygu bile hissetmeden izlemek oluyor. Eskiden biri benim hakkımda olumsuz birşey dese haftalarca onu kafama takar durumu düzeltmeye çalışırken şimdi ise kim ne demiş umrumda değil. Olması gereken bu diyenleriniz olacaktır illa ki. Ama durum istediğim şekilde gitmiyor. Evet ben biraz umursamaz olmak istedim ama kendime karşı da umursamaz olmak istemedim. Ben artık kendimi tanıyamıyorum. Ve sanırım buradan çıkmak için de bir çıkış yolu aramıyorum. Peki siz bu durumu yaşadınız mı? Duygusal hissizlikten kurtulabildiniz mi?