/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "refiye.yazgann")
Sabah okula gitmek için kardeşlerimi ve beni annem uyandırıyor. Bir günaydın bile olmadan yataktan kalkıyoruz. Elimi yüzümü yıkamak için veya kahvaltı yapmak için lavabo ve mutfakta kardeşlerimle karşılaşmam gerekiyor çünkü ortak kullanım alanları içerisinde birlikte yaşıyoruz bu gayet normal ama ben onları görmek dahi istemiyorum. Neyse kahvaltı yaptıktan sonra okula gidiyorum. Okulda arkadaşlarımla kardeşlerime kıyasla daha iyi anlaşıyorum ilginç bir şekilde. Öğle yemeği için eve geliyoruz ve illa ki bir bağırış çağırış oluyor. Daha sonra okula öğlen dersleri için gidip geldiğimizde herkes eve dönmüş oluyor. Biz yine kavga ediyoruz mesela; kardeşlerim birbirine sataşma nedeniyle kavga ediyorlar ben yüksek sesi sevmediğim için rahatsız oluyorum ve onları azarlıyorum veya küçük kardeşim çok asabi olduğu için annemin sözlerini dinlemiyor hepimize karşı geliyor o yüzden durmadan bir kargaşa oluyor. Bunlar akşam yemeğine kadar sürüyor. Biz dedemle yaşıyoruz ve hepimiz dedemden çekiniyoruz o geldiğinde ev çok sessiz oluyor bu yüzden bir süre o kargaşa ve kavgalara bir son veriliyor. Bizim ciddi iletişim sorunumuz var, birbirimize sevgi ve saygımız yok, empati kurmuyoruz veya birbirimizi dinlemeden bağrışmalar ortaya çıkıyor bunları düzeltmek için büyük çaba sarf ediyoruz; önce birbirimizi sevmekle başlıyoruz. İşte bu anlattıklarımın hepsinin tek bir nedeni olduğunu düşünüyorum: Babam ve annemin ikisi arasında olan iletişimsizlik ve sevgisizlik.