/5510ebfc870a7dce42168961a40eecd8efe56b0a/53616c7465645f5fb0ee25db95a56bdd8fd9093c90f292e0f9eb1400da545e18cdd0c37f421a90a34eda217d661db838b419b3c7cabd7a0d37bb1d8cc135c3c11749227d54c9bfb8315bb14600b0d00377c507457aaa98f5b256d0021b6b8a0f5a0c7ecb34cc50201b387b107fca5428.jpeg "kalpci")
Çocukken öyle bir an gelir ki uçsuz bucaksız bir mutluluk okyanusu belirir insanın önünde. Sanki hayatta hiç bir sorun yokmuş gibi bir his, büyüdükçe bu süre kısalıyor ya, bi an geliyor her şeyi organize ediyorsun mutlu olmak için, çok çalışmışsın, hep iyi olmuşsun, doğrusun falan ve sonra merakla uzaklara bakıyorsun "acaba yeniden o okyanusu görür müyüm" diye... Ama illa bi sevdiğini kaybetmiş olmanın hüznü beliriyor ufukta, sonsuz mutluluk okyanusu yok artık, hep bi kara parçası var. Sanırım erişkin olmanın güvenliği için o kara parçası, sonsuzlukta boğulmayalım diye