/7beceb6df37253005b911ed7b80b48e79f3b03dc/53616c7465645f5f60e11a424265c854a876144f51d2d6b92963473f9618962cfd68dc63bbb78dd14a964d7b77bd843e8db6fd2ffdfd0fcb03f77da67b9526e4125d99791443294122b901f697c12b6faee41fb27fb3ca3ae8798623db858209806f5ac0e34e978537272bf6e6f4904f.jpeg "marmarian")
Evet bir bir psikolojik rahatsızlık. Kimliklerden ve egodan (benlikten) geliyor. Mükemmelliyetçi bir zihinden geliyor. Bu ise en dipte eleştirilmekten korkan bir zihniyetten geliyor. Başka nedenler de var ama genel olarak böyle.
Kişi kimlikleriyle (benlik) ne kadar özdeşleşirse dualite de o kadar artar. Kişi bir olma halinden uzaklaştıkça da dualite iç çatışmaya dönüşür.
Aslında kendini çok önemsediğinden; bir şeyleri en doğru(!) şekilde yaparsan herşeyi çözebileceğin düşüncesinden ileri gelir bu. Düşünsene dininde kendine fazla misyon yüklemek vardır.
Bundan kurtulmak için ise; “hiç bir şey mükemmel değildir. Ve her versiyon kendi içinde başka tutarsızlıklar barındırır. Veya olmuş olan mükemmeldir. An’da olan mükemmeldir. “Düşüncesini içselleştirmek iyi bir başlangıç olabilir.
Çünkü içinde bulunduğun durum zihnin oyunudur ve dualitenin çatışmasıdır. Ve bu paradoks hiç bir sonuçtan memnun olmayacaktır zihnin. Göreceli olarak hem daha iyi(!) bir sonuç daha sunacaktır. Oysa ki en iyi sonuç o andaki sonuçtur. Çünkü o andaki tüm gerçeklikle birlikte oluşur eylem ve mükemmel olan budur. Kime göre neye göre; an-a göre...