/c7516478d533fe49f8049fa980057629e639b91e/53616c7465645f5f5d0e21f4d4121574da116b91d9114748d3aedfadb29eb9452cc2660ffb44d38008e7395e90577259eccfebfacbd9cbc4dee98d7eb8e9bd87a957a7ac7dc2d7ef96ab585d5fc41a6351bea835fc51388f451c659fb806b7b053e2dbdc53ec468f88b82dce1d26f6e1.jpg "tsukyomi")
İçimi hep bir ülke olarak nitelerdim. Her milletten, her yaştan, her renkten şeyler vardı, korumacı anne de dahil. Hepsinin ölmesi biraz uzun sürdü, nereden baksan çeyrek asır. Ama öldüler yani. Çernobil'e döndü aw bedeni, binalar yerinde ama içleri virane, duvarlarında hala Lenin çizimleri var ama bağlı olduğu yer çoktan paramparça olmuş, çocuk parkları çürümüş, havasında kesif bir iyot kokusu, ağzın aldığı tek tat metal, durdukça daha da zehirleniyor ruh.