/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "kisi")
Eski mahalle kültüründe çocuk olmak kötü bir çocukluktu. Yalnızca günümüzde yaşanan çoğu çocukluktan daha hareketli ve daha sosyal olması avantajlıydı. Onun dışında yokluk içinde, 'bully' dolu, sosyal eğitimi olmayan ve mülkiyet hakkından bi haber çocuk dolu, sağlıksız ortamlar dolu, neredeyse hiçbir şeye ulaşmaya imkanı olmayan çocuklar dolu.... bir hayattı. Sosyal ve hareketli ama başkalarına ve başkalarının mülkiyetlerine saygılı, çeşitli spor dallarını yapma imkanı olan, sosyal tesislere ve bu tesislerin ürün ve hizmetlerine ulaşabilen, güvenliği olan, yaşadığı ortam sağlıklı olan vb. bir çocukluğu düşlememiz gerek. Yokluk romantizmi boş. Ben çocuğumun trafiğin ortasında altına mermer alıp bayırdan aşağı kaymasını; sonra bakkaldan kimyasal bombası gibi çikolatamsıları tıkınmasını.... istemem. Sabah arkadaşlarıyla dolaştıktan sonra basket sahasında formasıyla, profesyonel ekipmanlarıyla basket maçı yapabilmesini; maç sonrası hazırlanıp etini, meşrubatını içebilmesini; sonra parkta çerezini alıp sohbet muhabbet yaptıktan sonra canı isterse havuza gidip yüzebilmesini isterim.