/bb3012e2a7e916001b7f2add6a0174cd37fce528/53616c7465645f5f7015d3da5c4c07abeda3000994df00de36b81954297455ff0795e51f632f11e61781238c8c4feec13360c895bd9bdbc8f5d9ffc0041e80852f6f2153ec9ec59a2762a0a84737af2022084b34b6a14d44e21080a2f481c07bd12f3c564b6f65aafcb57008cd8af368.jpg "gizemino")
Korona ile birlikte yaşamaya başlayalı bir yıl olmak üzere. Şaka maka bir yıl gözümüzün önünden akıp gitti. Bu sürecin sonlarına doğru artık hayata karşı sıfır tahammülüm kaldı. Kendimi ve hayatımı sürekli olarak sorgular duruma geldim. Üniversite hayatımda öyle yatan, hiçbir şey yapmayan biri değildim. Gezip, tozdum. Arkadaşlarımla deli gibi eğlendim. Fakat o zamandan bu zamana insanın gençliğinin ellerinden kayışını izlemesi çok garip geliyor. Bilim adamları 10 yıla kadar daha bu virüsle uğraşabiliriz diyorlar. 2022'ye kadar da bu ağır karantinalı süreçler devam edecekmişiz. Bütün gün evde sabahtan akşama kadar derslerime girmek ve ders çalışmak dışında yatmaktan başka yaptığım hiçbir şey yok. İnsan da kendini sorguluyor. Ben şu anda ne yapıyorum, niye yaşıyorum, olmak istediğimden bu kadar uzak bir yaşamda kendimi hayal etmiş miydim hiç ve kendinle baş başa kaldığında kendine sorduğun milyonlarca can sıkıcı sorular. Arkadaşlarımla konuştuğumda onların da artık hayata odaklanmak konusunda bir şeyler yapmak konusunda çok isteksiz olduklarına dair yorumlar aldım. Siz hiç bu süreçte bizim gibi varoluşsal sıkıntılar yaşadınız mı? Yaşayanları bu başlığın altına davet ediyorum birlikte dertleşelim.