/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "pekiyaben")
İşte ben böyle insanın hayranı olurum. Hani insanın en büyük özelliklerinden biridir ya 'başkasında olana özenme' ama bakın kıskanma değil o çok farklı ve çirkin bir şey. Neyse işte ben böyle insana özeniyorum arkadaş, çünkü ben ala böyle değilim ben asla böyle olamıyorum. Melankoliğe aşık olmak neden ben kardeşim? Bu kadar duygu varken neden bir insan melankolik olmayı seçer ki? bakın ben değil mutsuzken gülmek mutluyken bile ağız dolusu gülmüyorum gülemiyorum. Mutsuzlukla besleniyorum ve sonra da gülen insana kızıyorum nasıl bu kadar gülebilir ki diyorum. Sanırım o çirkin duyguya bürünüyorum