/0242dd273378deb53fb3f87a2aff1935f4f01c0d/53616c7465645f5f9ce2eae69b95dc90b2f35b4299b24fe4d9fedfd30f5d8a3235feb8b3b058190ebf67ee25de7d901fb67918286ad491de457e9e7c56f015675bafac3c89e84a1c0330ce9b7cbb193abc739068d2598bd30743624cff1f51dba9af160ccb4c66b37c723fe20ac8ed90.png "baybars_turan")
Kalbinin hala atması, tek yaşama sebebin halinde geldiğinde pes ediyorum dersin. Çırpınışlar, direnişler o kadar yoruyor ki insanı, pes etmek rahata kavuşmak oluyor bazen.Bir karar aşamasında (geleceğini etkileyecek bir konuysa şayet) önce etrafındakilere karşı dimdik duruyorsun. kendinden emin, kararlı, ısrarcı...Bu tavır bir süre devam ediyor ama kararının duygusal bir karar olduğunu bildiğinden içten içte bir şüphe beliriyor kalbinde fakat eminsin ya kendinden, taviz vermeyeceğim bu defa diyorsun.Mantık her zaman mantıklı bunu sen zaten biliyorsun. İşte o anda, o zayıf anında kaybediyorsun. İpleri bırakıyorsun elinden , çabaladığın herşey boşa gidiyor ,mantığının bu durumda keyfine diyecek yok tabi. Aslında en başından beri ne olacağını biliyordun.
Yanlış olsa bile yapacağım yanlışımı, çekeceğim çilesini. "Bedeli neyse ödeyeceğim" diyemiyorsun artık. Rahata alışmışsın,risk almadan yaşamamışsın ki hiç.
Pişman olmak keşke demekten iyidir , pes etmek korkakların işidir,kendini ümit ile besle korkma şişmanlamazsın güzel arkadaşım unutma ki bazı yıkılışlar daha parlak kalkışlara teşvik eder.