/3f29b94af118c35a4262fd40ec784376a26c07ca/53616c7465645f5f54570809b36a18afe3f0d8ff2ee7bfcc8568c8afb258a8fa72fe4a2fd397e2c8847094ceef3b866f465dc85f5a27f2af54bf203a8b0068d1e2c02f7881cdbe9f04b31a607a43ff40d9e60b0f5b806ac1c2f659ef9b1dda82d25b3ef25e7d1663687e4c054365aa54.jpg "detokssuyu")
Benim en büyük başarım ilkokulda öğrencilerin sıra ile 'Andımız' okuduğu dönemde kaldı. O zamanlar 'r' harflerini 'y' olarak söylüyordum. Beyazıt Öztürk'te bulunan konuşma bozukluğu yani. Neyse ki çeşitli eğitimlerle düzelttik durumu. Tabii o zamanlar "Vaylığım Türk Vaylığına Aymağan Olsun" diyen bir öğrenci duymak istemedikleri için çok sevgili öğretmenlerim bana bir türlü andımızı okutturmuyorlardı. Okuldaki tüm çocuklar kürsüye çıkıyor, andımızı okuyor, aileler fotoğraf falan çekiyorlardı. Bu bir prestij meselesiydi. Benim için de ciddi bir sorun anlamına geliyordu. Evde ayna karşısında pratikler mi yapmadım, ağzıma kalem alarak 'r' meselesini çözmeye mi çalışmadım neler neler yaptım. Bir gün müdür yardımcısı ertesi gün andımızı okumak için beni görevlendirdi. Çıktım okudum tabii 'r' problemim yine vardı ama korktuğum gibi kimse gülmedi, dalga konusu olmadım aksine herkes çok sempatik bulmuştu. Başarı duygusunu ilk kez hissettiğim andı benim için. Meğer ailem sınıf öğretmenime bahsetmiş durumdan benim istediğimden olaylar öyle gelişmiş ama insanlık için küçük benim için çok büyük bir başarıydı. Hala unutamam, hala o kendi kendime çabalamam aklımdadır. Aslında hiçbir şey yapmadan bir şekilde kendimi başarılı addettiğim değişik bir durumdu.
/502124a40dbf804ad1845359865918b21662ab39/53616c7465645f5f48c3bc41ca386db968283b54374d5eee9b210e4ef97e2f742bfebaea0337a4aaa9c91f9f59292c3fde1abf41852411918475895face0d63fde5159288e4f82eb65e721eeea56f082766b531f9e4044908760cc622be1e50ce52614c3a5a1d9b93aa0f10590f62ea5.jpg)